Rewitalizacja zabytków jest często mylona z rewaloryzacją, lub renowacją. Często spotykamy się z sytuacją, gdy przywrócenie historycznego wyglądu, lub po prostu remont zabytkowej nieruchomości jest nazywany rewitalizacją. Jednak w odróżnieniu do powyższych – rewitalizacja (oprócz przeprowadzenia robót konserwatorskich, remontu, czy przebudowy, w wyniku których dobrze się prezentuje), jest zawsze osadzona w szerszym kontekście społeczno – gospodarczym. Przy okazji prac do obiektu wprowadza się funkcje, które mają za zadanie stymulować lokalną społeczność, aby zapobiegać wykluczeniu w problematycznych obszarach. Należy tu zauważyć, że termin rewitalizacji nie odnosi się jedynie do poszczególnych obiektów. Rewitalizacji są poddawane również osiedla, dzielnice, czy całe miasta. Dobrym przykładem rewitalizacji są obecnie prowadzone działania w Łodzi, która niegdyś była miastem fabrycznym. Na przestrzeni lat miasto utraciło swoją funkcję, a wraz z zamykaniem fabryk i bezrobociem – miasto stało się obszarem problemowym. Obecnie do kompleksów dawnych fabryk wprowadzane są funkcje kulturalne, edukacyjne, biurowe czy mieszkalne. Mieszanie nowych funkcji w zdegradowanych obszarach ma na celu „przywrócenie do życia” tych dzielnic, sprawiając, że będą to obszary atrakcyjne dla mieszkańców , przez co ponownie włączą się w strukturę miasta. Obecnie w Polsce, działania rewitalizacyjne skupiają się na trzech głównych aspektach, jak ożywienie pustych śródmieść, które dawniej stanowiły funkcję centrów handlowych miast, poprawa jakości życia i odtworzenia więzi społecznych w blokowiskach z okresu PRL i ponowne zagospodarowanie terenów poprzemysłowych.